Medewerkers vertellen over hun speciale band

Niet zonder hulp naar de WC en niet naar huis

Stel je voor. Je bent oud, helder van geest maar fysiek niet meer in staat voor jezelf te zorgen. Je kunt niet zonder hulp opstaan of douchen, je kunt jezelf niet aankleden. Je kunt niet alleen naar de wc, Of probeer je te verplaatsen in de volgende situatie. Je bent ergens en denkt: kom, ik ga naar huis. Maar je kunt niet naar huis, je zit in een gesloten afdeling van een verpleeghuis. Je lijdt onder dementie.

Cynthia Magdelijns (33) werkt al zestien jaar bij Campagne, het zorgcentrum van Sevagram in Maastricht. “Ik geloof dat ik al op mijn vijftiende begonnen ben als stagiair.” Ze werkte eerst in het restaurant, toen als zorghulp en zorg assistent en nu volgt ze een opleiding tot helpende plus, waarin vaardigheden zoals het meten van de pols en het opnemen van temperatuur en bloeddruk behandeld worden. Cynthia werkt op de afdeling somatiek waar mensen met lichamelijke klachten wonen. Haar dag begint om 7.00 uur met de zorg voor een groep van zeventien bewoners. Zij helpt hen met opstaan, douchen en aankleden. Of naar de wc gaan. Aan de ontbijttafel zien de bewoners dan Lindsey Panis die als zorghulp en zorg assistent bij Campagne werkt. Ze is 24 jaar oud en Cynthia’s boezemvriendin: ze kennen elkaar al tien jaar. “Cynthia zei: ‘kom bij ons werk.’ Ik heb een avond meegelopen in de avonddienst en de volgende dag besloten te solliciteren. Dat was ongeveer een jaar geleden en sinds kort heb ik ook een vaste aanstelling.”

Acht paarden

Lindsey en Cynthia kenden elkaar al zolang via een gemeenschappelijke liefde, zou je kunnen zeggen: ze zijn beiden gek op paardrijden. En niet een beetje gek, ze hebben alle twee vier paarden. Daarnaast heeft Cynthia drie honden en Lindsey twee honden en vier katten. Zou het kunnen dat zorgen in hun bloed zit? À propos zorg: is werken in de zorg niet zwaar en enigszins onderbetaald? Daar zijn de twee vriendinnen het maar gedeeltelijk mee eens. Ja, hun werk kan zwaar zijn. Cynthia: “Als een bewoner overlijdt bijvoorbeeld. Je moet professioneel zijn, maar je hebt een band met de mensen die je verzorgt. Tegelijkertijd zijn er zestien andere bewoners die van jouw hulp afhankelijk zijn, en wat het salaris betreft: dat is ‘heel netjes’ vinden ze. Maar het belangrijkste is de voldoening die ze uit hun werk halen. Lindsey: “Het zijn de kleine dingen. Een kopje thee dat je aan iemand geeft, een praatje dat je maakt. Mensen zijn dankbaar, dat geeft veel voldoening.” Cynthia: “Ik zorg voor mensen zoals ik mijn eigen opa en oma zou verzorgen, zoals ik zelf verzorgd zou willen worden. Met respect. Daar krijg je veel liefde voor terug.”

Niet weten waar je bent

Roger Bodecker (53) is verpleegkundige. Twintig jaar geleden liep hij stage bij een verpleeghuis in Heerlen. Daar werkte toen een zekere Miranda en dat bleef niet zonder gevolgen: een jaar later trouwden ze en inmiddels zijn ze al twintig jaar niet alleen een echtpaar, maar ook collega’s bij Sevagram. Twee jaar werkten ze zelfs op dezelfde locatie, bij verpleeghuis Piushof in Heerlen. Miranda in de vast nachtdienst, Roger overdag. Voor wie denkt dat zoiets misschien niet ideaal is, sommen ze een paar voordelen op van zo’n situatie: als je thuis over je werk praat, hoef je niet eerst uitvoerig uit te leggen over wie en wat het gaat. Je kent alle twee precies de situatie en weet over welke mensen je het hebt. Bovendien is het handig voor de opvang van de kinderen: er is altijd iemand thuis. Tegenwoordig werken ze op verschillende locaties: Roger in de Piushof en Miranda (46) als helpende plus in Zorgcentrum Molenpark in Heerlen, werkt met bewoners met dementie. Miranda: “De zorg die je geeft is dezelfde als die je aan andere bewoners geeft: helpen met opstaan, douchen, aankleden. Maar de dementie komt daar dan bij. Mensen zijn vergeten wat je vijf minuten daarvoor vertelde. Ze weten niet waar ze zijn, ze denken dat ze in Rotterdam zijn, maar ze zijn in Heerlen. Ze denken: kom, ik ga naar huis, maar ze kunnen niet naar huis want ze wonen in een verpleeghuis.” Roger: “Mensen raken daardoor verward, worden boos of verdrietig.“

Na twintig jaar

Werken in de zorg kan zwaar zijn, vinden ook Miranda en Roger. Fysiek zwaar. Maar net als Cynthia en Lindsey zien zij heel duidelijk de mooie kanten van het werk. Miranda: “Wat het mooi maakt, is het zorgen voor anderen.” Roger: “De glimlach van een bewoner als binnenkomt. Ja, het is soms lastig in de zorg. Ja, er is een personeelstekort. Maar er zijn meer mooie dan lelijke dingen. Ook na twintig jaar hebben we geen spijt van onze keuze.“ Lachend: “Ook niet van de keuze voor elkaar.” De zoon van Miranda en Roger wordt binnenkort achttien. Als hij klaar is met zijn opleiding, gaat hij ook in de zorg werken.

Bron: De Limburger
Tekst: Jules Coenegracht
Foto's: Moniek Wegdam