Bewoners vertellen...

André Duchateau is opgegroeid in de Kattenstraat in Maastrichtse wijk Wyck. Een van de smalste straatjes van de stad. Voor de redactie een reden om samen met André (inmiddels 84 jaar jong) zijn ouderlijk huis te gaan bezoeken. Wyck is het stadsdeel dat aan de oostkant van de Maas ligt en van oudsher verbonden met de historische Sint Servaasbrug.

Een taxibusje is besteld waarin hij met enige secuurheid met z’n scootmobiel het oprij-plateau van het busje oprijdt. 
“Het lopen gaat de laatste tijd niet meer zo goed”, vertelt André. “Ik ben twee keer gevallen waarbij ik eerst mijn linker en later mijn rechter heup heb gebroken. Hierdoor is me afgeraden om me voort te bewegen met een rollator waardoor ik me eigenlijk alleen nog kan verplaatsen met een rolstoel of scootmobiel.”

Vanuit de locatie Scharwyerveld in Maastricht gaan we op stap naar Kattenstraat nummer 14. Onderweg zit André tevreden in zijn scootmobiel waarbij hij in de bochten meestuurt. Hij moet er zelf hartelijk om lachen als ik vertel dat het busje stuurt en hij niet hoeft mee te sturen.

Een leven met littekens
“Ik heb vanaf mijn geboorte in 1938 tot 1957 hier gewoond. In 1965 ben ik getrouwd en zijn we zelfstandig gaan wonen. Helaas is mijn vrouw veel te vroeg overleden, kanker… 
Vanuit het huwelijk hebben wij twee kinderen gekregen, een jongen en een meisje. Ook mijn dochter is overleden. Op 25 jarige leeftijd aan leukemie.” Je ziet de emotie als André hierover vertelt. “Deze gebeurtenissen tekenen je leven. Mijn zoon heeft twee kinderen, één van 15 en één van 18. Mooi is dat…” 
En het is even stil.

Mijn loopbaan
“Na de lagere school ben ik naar de ambachtsschool gegaan. Deze heb ik niet afgemaakt want ik kon gaan werken bij de Mosa, de porseleinfabriek. 
In 1957 kon ik als ambtenaar beginnen bij de PTT als postbesteller, oftewel postpik”, vertelt hij lachend. “Hier heb ik een mooie tijd gehad. Met een grote reorganisatie mocht ik op mijn 57e stoppen met werken. Ze hadden destijds een goede regeling maar ik vond mezelf te jong om thuis te zitten waardoor ik er her en der wat bij zocht. Ik heb bijvoorbeeld voor een meubelstoffeerder gewerkt. Niet als stoffeerder”, vertelt hij lachend. “Nee, als bezorger. Ik ging aan het begin van de week meubels ophalen om ze vervolgens op het einde van de week weer netjes gestoffeerd terug te brengen.”

Jeugd
Ondertussen rijdt het busje de Wycker Grachtstraat in om te gaan parkeren bij de Kattenstraat. De herinneringen aan vroeger komen boven. “Hier rechts lag de Gruyter, daar ging mijn moeder altijd de boodschappen doen. 
Hier in de Wycker Grachtstraat woonde mijn oma. Daar gingen we in de oorlog schuilen in de kelder. 
Oh… en daar op de hoek waar nu café het Wycker Cabinet ligt, lag vroeger een hotel waar de Amerikaanse officieren logeerden aan het einde van de oorlog. Daar kregen we altijd chocolade”, vertelt André met glinstering in z’n ogen, terugdenkend aan de mooie momenten.

“Ik heb hier een leuke jeugd gehad. We gingen ’s middags vaak voetballen met de jongens uit de buurt op het grasveld waar nu de wijk Ceramique ligt of lekker zwemmen in Maas als het warm was.

Wij woonde op de eerste verdieping van het pand. Op de begane grond woonde een andere familie. Later is het huis opgekocht door de familie Menten.” 
André rijdt in z’n scootmobiel door het straatje en geniet van de herinneringen. 
“In die tijd zaten we heel veel op straat. Onder die lantaarnpaal ging mijn vader met de mannen uit straat kaarten en dan moest ik een kan bier halen bij het café. Dat was toen…”

Afsluiten
We rijden met het busje terug naar Scharwyerveld waar André al bijna drie jaar woont. Tevreden en terugdenkend aan het mooie leven. In de Gasterie drinken we ter afsluiting samen nog een biertje en toosten op ‘de Kattenstraat’…