Sevagram

“De Tweede Wereldoorlog? Dat is wel heel lang geleden”, vertelt mevrouw Albering op de vraag wat ze allemaal weet te vertellen over de oorlog.

“Toen de Duitsers kwamen, kan ik me nog heel goed herinneren maar ook toen we bevrijd werden door de Amerikanen…” 

Diep nadenkend en gravend in haar geheugen begint ze te vertellen. “Toen de Duitsers terug naar Duitsland moesten vluchten, kwamen ze met al hun materieel bij ons door de straat, de Rijksweg in Gulpen… Beschoten door de Amerikanen werd een bloedbad aangericht. Op een gegeven moment lagen er tientallen paarden over de Rijksweg. Allemaal gesneuveld en vanuit het niets kwamen de Gulpenaren om de dieren op te halen. Om op te eten. Als kind vond ik dat verschrikkelijk. Ik heb dan ook nooit paardenvlees gegeten. Ik had er zelfs slapeloze nachten van…”
“Bij ons thuis werden twee bevrijders opgevangen voor wie mijn moeder de was verzorgde. Een Amerikaan en een franssprekende Canadees. Die Canadees was helemaal gek van mijn zus. Maar dat is uiteindelijk niks geworden”, vertelt ze lacherig.
 
Op de vraag wat ze weet van de gevechten rondom Vaals was haar antwoord: “Niet veel, alleen dat het er lang onrustig was. En daar hadden wij in Gulpen ook last van. Omdat de Amerikanen veelal in Gulpen lagen, werden vanuit Vaals vele raketten afgevuurd op locaties waar volgens de Duitsers Amerikanen zaten.”

“En wat ik me ook nog heel goed kan herinneren, is het kaalscheren van vrouwen uit het dorp. Dat werd vaak publiekelijk gedaan, zodat iedereen kon zien dat deze vrouwen iets hadden met de Duitsers. Dat heeft wel indruk op me gemaakt”, vertelt mevrouw Albering met een bedrukt gezicht.

We maken een vervolgafspraak zodat ze kan nadenken over nog meer verhalen over de oorlog en met name de bevrijding, want dit decennium zal waarschijnlijk het laatste zijn waarin mensen, die het écht hebben meegemaakt, hun verhaal kunnen vertellen…