Vrijwilliger Hugo Sins: “Stoppen? Ben je nou helemaal!”

“Natuurlijk zit daar een verhaal aan vast”, zegt hij terwijl hij voorgaat als we naar zijn ‘werkplaats’ gaan. Daar wachten rollators op nadere reparatie en liggen losse vervangingsonderdelen in ijzeren rekken. “Ik heb in 1994 een ernstig auto-ongeluk gehad toen ik vanuit het buitenland onderweg naar huis was. Na een herstelperiode thuis belandde ik in de Lucasklinieken in Hoensbroek, het huidige Adelante. Via een vriend die als vrijwilliger werkte ben ik als vrijwilliger bij de Mosae Zorggroep begonnen. Thuis zitten en niets om handen hebben, is helemaal niks voor mij. In 2000 ben ik gevraagd om daar enkele uren te komen werken als activiteitenbegeleider. Dat heb ik gedaan tot 2017, daarna ben ik naar de technische dienst gegaan tot aan mijn pensionering.”

Hugo hielp mee met carnavalsmiddagen en processies, verrichtte waar nodig timmerwerk en stak de handen uit de mouwen als er voor de bewoners uitstapjes waren. Hij kwam er toen achter dat er de nodige rollators en rolstoelen rondreden waar het nodige aan mankeerde. “Handremmen die niet functioneerden, versleten remkabels, kapotte wiellagers, loszittende schroeven en bouten, afgesleten bandjes, mandjes of spiegels die ontbraken of loshingen. Kortom van alles en meer dat door het dagelijkse gebruik verslijt of stuk gaat. Soms neem ik zo’n rollator naar mijn eigen werkplaats.”

Iedere woensdag
Op zijn 65ste ging Hugo met pensioen, desondanks bleef hij actief als vrijwilliger. “Dit werk geeft me zo veel plezier en voldoening, waarom zou ik het niet doen? De bewoners weten inmiddels dat ze elke woensdagochtend hier met hun rollator terecht kunnen. Wat ik meteen in orde kan maken fiks ik ter plekke, grotere reparaties hebben soms wat meer tijd nodig. Ik vind het daarnaast heerlijk om met de mensen een praatje te maken, wat humor daarin te stoppen en te helpen. Voor hen een groot gebaar, voor mij een kleine moeite.”

Golden oldies
Terwijl wij zijn opslagplaats verlaten vallen mij de geluidsapparatuur en de boxen op die er eveneens staan. Als ik Hugo vraag waarom die daar zijn, kijkt hij me glimlachend aan. “We hebben hier in huis een orkest van een man of elf. We noemen dat de ‘golden oldies’, een naam die zowel op hun muziek als op hen zelf slaat. Ze repeteren en spelen hier met enige regelmaat, daarvoor zet ik als een veredelde ‘roadie’ ieder keer alles klaar. Altijd zijn er wel bewoners die komen luisteren, enthousiast meezingen of er zelfs een dansje tegen aan gooien. Het orkest treedt niet alleen in Scharwyerveld op, ook buitenshuis. Aan mij de ‘eer’ om als manager te mogen fungeren, ha ha. Ondertussen ken ik iedereen hier, het is hartstikke gezellig als de muzikanten inzetten en hun stukje muziek ten gehore brengen.”

Enne sjienheilige
Met het onderhoud van rollators en rolstoelen en de golden oldies is niet alles gezegd waar hij mee in de weer is geweest. Zodra de vastelaovend zich aandiende kwamen slingers en maskers tevoorschijn en kleurde hij als activiteitenbegeleider Scharwyerveld in rood-geel-groene carnavalssfeer. En in de kerstperiode hielp hij mee bij het opbouwen van de kerststal en de sfeervolle entourage daar omheen met kerstbomen, kleurige bloemen en planten. “Tot en met een grote vijver aan toe met vissen erin”, zegt hij trots. “Je moet er wel iets van maken, anders is het maar een saaie boel.”

Over saai gesproken, dat was het nooit. Ooit liep hij als kruisdrager aan de kop van de processie, ‘enne sjienheilige’ kreeg hij bij wijze van grap te horen. Zelfs speelde hij geregeld voor Piet, een van de knechten van Sinterklaas. “Dat heb ik geweten”, herinnert hij zich. “Ik kreeg een slijpschijf als cadeau. Waarom? Om me te kunnen bevrijden als ik weer eens vanwege een vermeende diefstal opgesloten zou zitten in de rijwielstalling.”

Of Hugo binnenkort de brui geeft aan zijn vrijwillige werkzaamheden in Scharwyerveld? “Ben je helemaal? Als het aan mij ligt doe ik dit nog jaren”, reageert hij meteen. “Ik vind dit veel te leuk om te doen. Ik houd er bovendien van om wat te flauwe-kullen met iedereen hier. Al lijkt het er soms op alsof we ruzie hebben. Maar dat is die van ‘Mestreech’ eigen, daar moet je niets achter zoeken.”

Foto's: Jean Pierre Geusens