Kort na haar 100ste verjaardag is Anneke Dauven verhuisd...

Anneke Dauven-Ackermans is geboren op 17 februari 1923. De snelle rekenaar weet inmiddels dat deze goed uitziende dame in februari 101 jaar oud is geworden.

Haar 100ste verjaardag heeft ze nog thuis gevierd. Thuis in Berg en Terblijt waar ze is opgegroeid, getrouwd en drie kinderen heeft gekregen; twee jongens en een meisje.

Kort na haar verjaardag ging het niet meer thuis. “Ik kon geen stap meer zetten. Alsof de ‘motor’ haperde. Ik ben toen opgenomen in het ziekenhuis om daarna via een crisisopname in Licht & Liefde in Maastricht terecht te komen. Daar heb ik twee weken gewoond omdat toen een plekje vrij kwam in Fonterhof. In mijn Berg en Terblijt…”, glundert mevrouw Dauven.

“Een kamer op de tweede verdieping. Omdat ik zo graag geniet van het buiten zijn, kon ik gelukkig vrij snel verhuizen naar een kamer op de begane grond. Een kamer met een tuintje waar ik graag geniet van het zonnetje en de mensen die langslopen. Iedereen in het dorp kent mij waardoor ik de hele dag zit te zwaaien naar bekenden die langslopen.”

Mevrouw Dauven is zelf opgegroeid in een gezin met 4 jongens en 2 meisjes waarvan zij de jongste was. Haar broers en andere zus zijn er niet meer. 

“We hadden thuis een boeren-bedrijf waardoor we in de oorlog nooit honger hebben gehad. We konden ook vele dorpelingen helpen aan aardappelen, groente en vlees. We hebben wel een onzekere tijd gehad toen vader door de ‘Pruise’ werd afgevoerd. 

Er werd plotseling op de deur geklopt door ‘unne Pruis’, en vader moest mee. Hij werd afgevoerd om te gaan werken in Duitsland. Omdat vader de jongste niet meer was, mocht hij met het eerste transport weer terug naar huis. Dat heeft toch nog 6 weken geduurd. Die weken wisten wij niet waar hij was. Dat was verschrikkelijk… De oudste zus heeft destijds ook een brief geschreven naar de overheid om vader terug te laten komen. Toen vader weer thuis was, kreeg hij ook bezoek om te vragen hoe het met hem ging…”

“We hebben een fantastische jeugd gehad. Heel veel gekaart… Dat is wat anders dan de huidige jeugd die alleen maar op hun telefoon kijken”, zegt ze lachend. “We speelden ook heel veel buiten, touwtje springen, tikkertje of met de bal. Dat zie je nu helaas niet meer…”

“Ik ben op late leeftijd getrouwd (1957). Ik was inmiddels 34 en heb vrij kort na het trouwen onze kinderen gekregen. John, mijn oudste zoon, Marjos, onze dochter en daarna Bert, de jongste zoon. Ik ben bevallen in de vroedvrouwenschool middels een keizersnede. In die tijd moest je na een keizersnede 14 dagen plat liggen. Dat was minder… Toen onze dochter Marjos geboren werd, was ze een couveuse kindje. Ik mocht haar niet aanraken, alleen maar naar kijken vanachter een raam. Marjos is helaas op 50-jarige leeftijd overleden aan kanker. Als ouder een kind afgeven is verschrikkelijk oneerlijk…”, vertelt mevrouw Dauven emotioneel.
“Bij de jongste, Bert, bleek ik tijdens de zwangerschap vroegtijdig weeën te hebben, toen moest ik 10 weken plat liggen om rust te houden en de bevalling niet verder op te wekken.”

“We hadden een autorijschool; althans mijn man. Hij kocht ieder jaar een nieuwe auto omdat hij zich niet kon veroorloven pech te krijgen met de lesauto. En iedere dinsdagavond gaf hij thuis theorielessen. Met dia’s liet hij situaties zien en werden de cursisten voorbereid op het examen. Tijdens de pauze zorgde ik voor de koffie. Helaas is mijn man Math op 68 jarige leeftijd plotseling overleden. 
We waren in de keuken toen hij niet goed werd. Hij viel en kon niet meer goed praten en bewegen. Meteen de huisarts en het ziekenhuis gebeld die ook vrij snel kwamen, maar het mocht niet meer baten. Toen de huisarts uit de keuken kwam om mij te vertellen dat het voorbij was, heeft hij de ambulanceverpleger nog een half uur op z’n knieën bij me gezeten. Om me te troosten. Ik heb die verpleger nooit kunnen bedanken voor zijn inlevendheid”, vertelt mevrouw Dauven emotioneel, terugdenkend aan de gebeurtenis. 

Mevrouw Dauven is zeker geen onbekende in het dorp. Ze heeft zich jaren ingezet voor een vrouwenbeweging, ziekencomité en collecteverenigingen. Hiervoor is ze een aantal jaar geleden door burgemeester Eurlings in het zonnetje zet en heeft hij haar een lintje overhandigd. Dat lintje ligt veilig te pronken in de linnenkast.

De inmiddels gearriveerde jongste zoon Bert vertelt het bijzondere verhaal van haar inzet. “Mam heeft bijna 2 miljoen postzegels verzameld voor een dorpsgenoot die TBC had. Door deze inzameling is deze mevrouw naar Zwitserland kunnen gaan om daar behandeld te worden aan haar Tuberculose. Toen deze dame terugkwam heeft mam zelfs nog gezorgd voor een baantje bij de Jezuïeten in Maastricht waar mam zelf ook werkte. Daarnaast ging ze altijd collecteren in het dorp voor de goede doelen. Ze heeft onder andere nog ingezameld voor de bouw van de kerk”, vertelt de trotse zoon Bert. 

“Tja, bij de Jezuïeten”, vertelt mevrouw Dauven. “Daar heb ik gewerkt op de naaiafdeling. Ik maakte hemden en andere kledingstukken voor de broeders. Sommige broeders waren te zuinig. Die wilden geen afstand doen van versleten kleding. Als wij dat zagen dan zorgden wij dat die kleding niet meer naar de wasserij ging door het stuk te scheuren. De linnenbroeder was verantwoor-delijk voor het inzamelen van de vuile kleding, dat deze gewassen werd en uiteindelijk weer op de kamer van de broeders terecht kwam. Als een kledingstuk stuk of versleten was, kregen ze van ons nieuwe kleding. Dat werk heb ik 10 jaar gedaan. Iedere dag op de fiets naar Maastricht. Een gewone fiets”, voegt ze lachend toe. “Geen elektrische fiets, dat bestond toen nog niet.”

Bert was gekomen om de boeken om te ruilen bij de bibliotheek. “Ik lees iedere week enkele boeken en Bert haalt deze altijd voor me”, glundert ze, kijkend naar Bert. “Ik lees niet alles. Als Bert een boek heeft gekozen dat mij niet boeit, leg ik dat boek snel aan de kant. 

En puzzelen, kruiswoordraadsel, vind ik ook heerlijk.” 
Ze vraagt meteen of ik het woord weet voor ‘wandelsnelheid’ . Met behulp van Google komen we tot de oplossing ‘looptempo’.

Op de vraag of ze het naar haar zin heeft in Fonterhof zegt ze tevreden te zijn. “Het was best wel effe wennen om na je 100ste te verhuizen. Maar deze kamer met tuintje vind ik geweldig. Het eten is goed. We mogen zelfs iedere dag kiezen uit twee alternatieven. Heerlijk”, zegt ze tevreden. "Ook het souper is prima. Ik neem altijd twee sneetjes roggebrood en heel af en toe een snee witbrood. Vaak krijgen we ook nog iets extra’s. Ik heb het goed naar mijn zin.”

“Ik heb het goed gehad”, vertelt ze met een tevreden blik. Een heerlijke jeugd, een fantastisch leven met mijn man en de kinderen. En mooie vakanties… We gingen ieder jaar met de caravan naar Duitsland. Niet naar een bepaalde plek maar door heel Duitsland hebben we getrokken. De kinderen vonden het ook heel fijn.”

Met deze tevreden woorden sluiten we af. Wat een eer om mevrouw Dauven te mogen interviewen. Een dame die ondanks haar gezegende leeftijd nog steeds midden in het leven staat en nog steeds roept “laten we ons onderling toch helpen”. Dat maakt de wereld een stuk eenvoudiger en leuker.