Huub Hendriks, de Limburgse chauffeur van mevrouw Trix

Huub Hendriks zit in zijn rolstoel naar Limburgse schlagermuziek te luisteren als ik zijn kamer mag betreden. Ik vraag hem naar zijn voornaam waarop het lacherig zegt: “met dubbele u en de b van batteroaf”. 

Unne Sjeng
“Diech bis unne Sjeng, hè jong”, gaat hij verder. “Ik heb jarenlang MVV rondgereden. Ik hoor dat meteen. Unne Sjeng, terwijl ze tegen mij vertelden dat unne Winkbül zou komen.” [red. Sjeng is een inwoner van Maastricht en Winkbül is een inwoner uit Heerlen]

Verhuizen naar Oosterbeemd
Huub is een gezellige man van bijna 76 die drie hersenbloedingen en twee herseninfarcten heeft overleefd.
Ongeveer drie jaar geleden is hij vanuit het ziekenhuis via een omweg van tijdelijke opnames uiteindelijk terecht gekomen in Oosterbeemd. 

Zijn vrouw woont nog thuis in Berg en Terblijt. Als hij daarover vertelt, wordt hij emotioneel. “Het liefst zou ik gewoon thuis bij mijn vrouw wonen, maar dat gaat niet meer.”
Zijn vrouw Roos, waarmee hij meer dan 50 jaar getrouwd is, komt hem regelmatig bezoeken. Hij berust erin dat hij in Oosterbeemd goed verzorgd wordt en dat het steeds beter met hem gaat. 
“Een tijd geleden kon ik niet meer praten vanwege die hersenbloeding. 

Dat is gelukkig weer redelijk teruggekomen. Ik kan zelfs weer even staan of kleine pasjes zetten”, vertelt hij trots.

Het niet meer kunnen doen wat hij graag zou willen, doet hem pijn, mentaal pijn. “Ik heb goed geleefd”, vertelt hij berustend.

Dienstbaar en hard werken
“Ik ben altijd dienstbaar geweest en heb altijd hard gewerkt”, vertelt Huub. 
“Vanuit de familie hadden we een grote groentezaak. Met 9 tot 10 medewerkers. Dat was soms hard werken. Op een gegeven moment hebben we de zaak goed kunnen verkopen waarna ik begonnen ben als pakketbezorger. 

Niet lang daarna kon ik beginnen als touringcarchauffeur bij Thijssen in Geulle. Vanwege mijn dienstbaarheid konden ze mij op iedere rit inzetten. Ik reed voornamelijk op Zuid Duitsland (Zwarte Woud) en Oostenrijk. Dat vond ik mooie ritten.
Ook heb ik veel gereden voor André Rieu. Dat was nog in de tijd dat hij zelf geen bussen had.”

Een bijzondere rit
Op een gegeven moment moest Huub bij de baas komen. “We hebben een bijzondere rit”, vertelde hij. “Je gaat met die bus een koninklijke hoogheid ophalen.”

“De betreffende bus was tot in de puntjes gepoetst en schoongemaakt. Ik moest naar de luchthaven rijden om iemand op te halen. En dat was destijds onze koningin Beatrix. 

Ik heb haar naar de Volvo in Born gebracht voor een werkbezoek. Na het werkbezoek zijn we nog naar de manage in Geverik gegaan waar de koninklijke familie paarden had staan. Eigenlijk mag ik dit niet vertellen”, glundert Huub.

“Steeds als ze op bezoek kwam voor haar paarden, moest ik haar ophalen én ik moest zorgen voor rijstevlaai van bakker Prevoo. Ik sprak haar altijd aan met ‘hoogheid’, waarop ze antwoordde dat ik haar ‘mevrouw Trix’ mocht noemen.” 

Vrijwillige brandweer
“Naast mijn werk was ik ook lid van de vrijwillige brandweer in Berg en Terblijt. Dat waren heftige tijden. 
Als in het weekend tegen een uur of drie ’s nachts de pieper ging, wisten we weer hoe laat het was. Dan was weer iemand tegen een boom aangereden op de Rijksweg. 
Vaak waren het mensen die vanuit het Casino huiswaarts gingen, naar Duitsland. Te hard rijden of met alcohol achter het stuur, waren vaak de oorzaak. Heel vaak, veel te vaak, kwam hulp te laat. Zo’n boom geeft geen centimeter mee.”

CD verzameling
Tijdens het afscheid nemen laat Huub nog een paar CD’s zien. “Duitstalige en Limburgse muziek, daar luister ik het liefst naar. Ik heb zo’n 1600 CD’s. Mijn vrouw voorziet me steeds van een nieuwe voorraad. Tja, je moet toch een hobby hebben”, vertelt hij lachend.

Het komt allemaal goed
Gelukkig gaat het steeds beter met Huub. “Ik mis mijn zelfstandigheid en je moet je ook wel een beetje aanpassen. Dan komt het allemaal goed.” 
Met deze woorden sluiten we tevreden het gesprek af.