De verbindende schakel

Vanuit zijn kamer in onze locatie De Regenboog vertelt de goedgeluimde Jo Papenborg over zijn ondergrondse herinneringen van weleer. 

“Ik ben uit een familie die is opgegroeid met de mijnen. Van opa tot vader en van oom tot neef, iedereen heeft wel iets met het mijnverleden gehad. Behalve mijn broer Hein (lachend naar hem kijkend aan de andere kant van de tafel). Hij was meer wiskundig aangelegd en is het onderwijs in gegaan.

Leidinggevende
“Van mijn moeder moest ik naar de Mulo (huidige Mavo/Havo) om vervolgens naar de ambachtsschool te gaan en uiteindelijk techniek te gaan leren aan de Technische Vakschool. 

Vanwege mijn technische achtergrond kwam ik al net als de rest van de familie eveneens in de mijnen terecht. Ik heb mij er gaandeweg weten op te werken van mijnwerker tot leidinggevende. 
Ik was verantwoordelijk voor de veiligheid en het onderhoud van de ondergrondse machines. 

Tot aan de sluiting van de Zuid-Limburgse mijnen ben ik er werkzaam geweest. Sterker nog, ik was de laatste persoon die nog ondergronds van de Laura naar de Julia is gelopen”, vertelt Jo trots.

“Misschien nog een grappige anekdote om te vermelden: ik was regelmatig in voor een geintje en zeker als het ging om de hoge heren uit het westen, waar we zaken mee deden, een hak te zetten. 
Deze ‘Hollenders’ wilden weleens zien hoe alles ondergronds verliep en heb hen toen mee naar beneden genomen. Uiteraard heb ik hen daar door de engste ‘sjtreeb’ (pijler = een gestutte gang in een kolenlaag) laten kruipen. Bij de douches hoorde ik één van hen het uitschreeuwen van de pijn van de opengehaalde knieën van het kruipen. Die hebben we beneden dus nooit meer gezien”, lacht Jo.

Spin in het web
“Vanuit mijn positie bij de Laura steenkolenmijn kwam ik bij Laura Metaal terecht, waarvoor ik vaker naar Beieren moest voor het onderhouden van contacten aldaar.” 

“Maar behalve zakelijke contacten onderhouden was Jo ook sterk als verbinder”, vult broer Hein (88) aan. 
“Bij Laura Metaal was hij niet alleen leidinggevende van de werkplaats, maar ook voorzitter van de Ondernemingsraad, waarbij hij de verbindende factor was tussen de collega’s op de werkvloer en de directie. 

Vergelijkbare rollen heeft hij verder vervuld in de functies van voorzitter van de plaatselijke tennisvereniging en voetbalvereniging Laura Hopel Combinatie in Eygelshoven.”

“Als aandenken uit het mijnverleden had mijn broer het huis vol staan met mijnwerkersspullen”, vervolgt Hein. “Een groot deel van deze privé-collectie heeft hij aan de Heemkundevereniging in Eygelshoven geschonken. 

Hij heeft er zelfs een pijler 1:1 nagebouwd, zodat onder andere schoolkinderen er kunnen komen beleven hoe men vroeger ondergronds geleefd en gewerkt heeft.”

“Bovendien heb ik er persoonlijk voor gezorgd dat er nu, als een soort monument,  een ware mijnwagon met klinknagels uit 1905 voor de kerk in Eygelshoven staat”, aldus een trotse Jo Papenborg.