Achter de schermen van het Zorgpunt Maastricht-Heuvelland

Achter de schermen van het Zorgpunt Maastricht-Heuvelland

Het Zorgpunt Maastricht-Heuvelland bemiddelt bij acute en semi-acute zorgvragen die in de thuissituatie kunnen optreden. Meestal gaat het hierbij om zorgvragen van thuiswonende ouderen die bijvoorbeeld door een val of griep of door het wegvallen van hun mantelzorger te maken krijgen met een acute verandering in hun situatie, waardoor zelfstandig thuis wonen niet langer veilig is. Ook bemiddelt het Zorgpunt voor ouderen die na een ziekenhuisopname (nog) niet terug naar huis kunnen of mensen die de laatste fase van hun leven willen doorbrengen in een hospice.

Alexandra Kozarowitzky en Gaston Spronken zijn beiden werkzaam voor Sevagram en het Zorgpunt Maastricht-Heuvelland. Zij nemen ons mee achter de schermen van dit dynamische kruispunt in de zorg, waar continu geschakeld wordt tussen wat nodig en mogelijk is.

Hoe werkt een bemiddeling door het Zorgpunt in de praktijk?
“Zodra wij van een huisarts of via het transferbureau van het Maastricht UMC+ een aanvraag voor een bemiddeling krijgen, triëren wij de vraag. Indien nodig gaan wij hiervoor op huisbezoek bij de cliënt om ter plekke een beeld te vormen. Bij twijfel kunnen wij een specialist ouderengeneeskunde inschakelen om de triage vanuit medisch oogpunt te onderbouwen. En als er een stukje psychiatrie in de aanvraag meespeelt, hebben wij de mogelijkheid om iemand vanuit het gerontopsychiatrisch interventie en triage team (GITT), de casemanager dementie, maatschappelijk werker of de wijkverpleegkundige in te schakelen. Samen kunnen we snel handelen en de cliënt naar de juiste zorg leiden.”

Met het Zorgpunt is in feite een extra loket toegevoegd aan het toch al drukke zorglandschap. Wat is de meerwaarde van dit loket?

“Achter de schermen van het Zorgpunt werken zorgbemiddelaars van Sevagram, Vitala+ en Envida; stuk voor stuk mensen die thuis zijn in de ouderenzorg, de impact van zorgvragen kennen, experts zijn in wet- en regelgeving én de sociale kaart van de regio kennen. Al deze dingen bij elkaar maakt dat het Zorgpunt in acute zorgsituaties met oplossingen kan komen. In die zin dat wij snel de juiste plek kunnen vinden waar de cliënt de zorg krijgt die nodig is. Op deze wijze nemen wij de huisartsen veel werk uit handen; zij hoeven namelijk niet meer zelf rond te bellen om een bed te zoeken. Samen met het transferpunt van het ziekenhuis bevorderen we daarnaast de doorstroming van patiënten uit het ziekenhuis en helpen wij mee te voorkomen dat mensen onnodig lang in een duur ziekenhuisbed liggen.”

Nu neemt het aantal acute situaties in de praktijk alsmaar toe. Jullie maken dergelijke situaties vaak mee, wat is er volgens jullie nodig om dit tij te keren?

“Een heel positieve ontwikkeling is dat steeds meer huisartsen proactief het Zorgpunt bellen om met hen mee te kijken als zij bij een cliënt thuis tegen problemen aan dreigen te lopen. In overleg bekijken we wat wel en niet kan en proberen we een crisis te voorkomen. Dit werkt heel goed maar helpt niet tegen de alsmaar groeiende tekorten die zowel intramuraal als extramuraal in de zorg oplopen.”

Moeten we dan weer meer verzorgingshuizen bouwen?

“Nee, want vergeet niet dat de meeste ouderen zo lang mogelijk zelfstandig thuis willen blijven wonen. We moeten anders gaan werken om deze problematiek op te lossen. De manier waarop organisaties verbinding zoeken en samenwerken is voorbeeldstellend. Ook de proactieve aanpak is effectief om crisissen te voorkomen. Ouderen moeten we daarnaast beter voorlichten over wat de zorg wel en niet kan bieden. Te veel mensen denken dat de verzorgingsstaat waarin de zorg alles voor je regelt nog altijd bestaat. Die verwachtingen moeten we beter managen. In de tussentijd moeten we hoognodig het imago voor werken in de zorg verbeteren. Er gebeurt zowel in de zorg maar ook in de ontwikkeling van zorggebouwen en technologie zoveel moois; dat moeten we beter uitdragen om meer talenten voor de zorg te winnen.”